Wemeldinge - 1 augustus 2025

Soms vragen mensen me waarom ik fotograaf ben geworden. Of beter nog: waarom ik blijf fotograferen. Want dat is het – het blijft me roepen, uitdagen, raken. Fotografie is voor mij niet alleen techniek of creativiteit. Het is een manier van aanwezig zijn. Van kijken, echt kijken. En van iets tastbaar maken dat anders zou vervliegen.

Wat ik zoek en vast wil leggen is echtheid. Verbinding. Stilte soms, of juist een liefdevol gebaar, ontroering of trots. Momenten die je niet kunt overdoen. Maar die – als je goed kijkt, goed voelt – in een fractie van een seconde te vangen zijn. En die dan, in beeld, ineens iets heel groots blijken te dragen. Dat laatste heb ik zelf niet altijd bewust door, soms ook wel.  Dan voel ik, "dit is 'm". Vaak hoor ik later terug, "die foto"  is speciaal voor ons. Mooi hoe dat onbewust, vanuit intuïtie en ervaring blijkbaar werkt. Daar durf ik nu ook meer op te vertrouwen. Dat dat voor mij zo werkt en het dan ook gewoon "klopt".

Elke foto-opdracht is anders. Dat is het mooie aan dit vak: je raakt nooit uitgeleerd. De beste foto moet je altijd nog maken. Je blijft zoeken, ontdekken, proberen. Maar wat me vooral blijft boeien, is de ontmoeting. Het contact. En het vertrouwen dat ik telkens weer krijg. Want dat is bijzonder: mensen laten mij binnen in hun leven, hun verhaal, hun vreugde én hun kwetsbaarheid.

Steeds vaker merk ik hoe de mensen die bij mij uitkomen, precies passen bij wat fotografie voor mij betekent. Misschien is dat toeval. Maar misschien ook niet. Vaak zijn het mensen of families bij wie iets speelt of heeft gespeeld – een verlies, een ziekte, een breekbaarheid die het leven even stil heeft gezet.
En juist dan blijkt hoe krachtig en waardevol een foto kan zijn.

Bij een recente trouwreportage voelde dat weer heel sterk. Het was een dag vol licht en liefde. Maar onder de oppervlakte was er ook gemis – het gemis van een dochter die er niet meer was.
Toch was ze aanwezig. In een klein kaarsje. In een hanger rond de hals van haar moeder. In het samenzijn. En nu, werk ik aan een schaduwfoto waarin ze zichtbaar wordt, op haar eigen stille manier. Want soms zijn beelden nodig om iets te zeggen wat woorden niet kunnen.

Ik denk terug aan die dag op het strand, samen met een man die niet lang meer zou leven, zijn vrouw, dochter en kleinkinderen. De zon scheen, de lucht was helder, en er was ruimte voor lichtheid. We lachten, spraken, en genoten van het samenzijn – zonder haast, zonder moeten. Terwijl ik fotografeerde, voelde ik hoe waardevol het was: een dag vol verbondenheid, liefde en nabijheid.

Niet lang daarna overleed hij. En de foto's van die dag? Die zijn nu veel meer dan beelden. Ze zijn iets om op terug te kijken geworden wanneer de stilte te groot wordt. Iets om hem weer even dichtbij te voelen.

Dat ik dát mag doen – dat ik met mijn camera verhalen mag bewaren, emoties mag vangen, liefde zichtbaar mag maken – raakt me telkens opnieuw. Fotografie is voor mij geen werk in de gewone zin. Het is een vorm van aandacht. Een manier om te vertragen in een wereld die vaak te snel gaat. En om, met beelden, iets te geven wat blijft.

Voel je dat het tijd is om iets waardevols vast te leggen – voor nu, of voor later? Neem gerust contact met me op. Ik denk graag met je mee, op een manier die bij jóu past.

Petra